Ubogi Łazarz z przypowieści to nie jest „jakiś człowiek”. Poznajemy jego imię. A imię to znaczy „ten, któremu Bóg pomaga”.
Dzisiejsza przypowieść bazuje na obrazach i symbolach. Najpierw brama pałacu, bogacz i ubogi Łazarz. Później płomienie piekielne, otchłań i przepaść.
Brama to przejście między dwoma światami, tym na ziemi (świat bogactwa lub biedy) i tym po śmierci (świat cierpienia lub pociechy). Brama kieruje też myśli ku sądowi. To w bramach miast w czasach Jezusa odbywały się sądy. Na sądzie ostatecznym każdy będzie mógł potwierdzić swój wybór, do którego świata chce należeć. To nie Bóg będzie nas sądził. To każdy z nas, kiedy stanie przed Bogiem, zobaczy w prawdzie swoje życie i zobaczy, jaki jest Bóg. To będzie czas decyzji, czy chcę być całą wieczność z Bogiem, czy nie chcę Go znać.
Bogacz z przypowieści przez całe życie nie słuchał Mojżesza i Proroków, nie zauważał biedaka, którego mijał w bramie. Ignorując Boże słowo i drugiego człowieka, nie miał wprawy w kierowaniu serca ku Bogu. Tym samym w chwili ostatecznego wyboru nie mógł Go wybrać. To jak w gimnastyce, muzyce, nauce języka obcego czy wielu innych kwestiach. Jeśli brakuje nam praktyki i wykształcenia nawyków, to w chwili próby, stresu i napięcia nie będziemy umieli zareagować właściwie. Im więcej ćwiczeń, tym większa pewność, że w chwili „egzaminu” wykonamy idealne salto, zagramy dobrze najtrudniejszego mazurka czy wypowiemy poprawnie zdanie w języku obcym.
Już dzisiaj zacznijmy trening otwarcia na Boga i bliźniego. Jutro może być za późno.

s. Monika Juszka RMI, Papieskie Dzieła Misyjne